سوره انبیا: بحث در مورد مورد انذار (هشدار) و هشدار دهنده و هشدار گیرندگان

محور سوره: 6-7 سوره بقره

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ‌ (6)

کسانی که کافر شدند، برای آنان تفاوت نمی‌کند که آنان را (از عذاب الهی) بترسانی یا نترسانی؛ ایمان نخواهند آورد.

خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَ عَلَى سَمْعِهِمْ وَ عَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ‌ (7)

خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.

این سوره در مورد انذار (هشدار) و هشدار دهنده و هشدار گیرندگان بحث می کند. اینکه مضمون این انذار (هشدار) چیست؟ هشدار گیرندگان در چه حالتی هستند؟ نذیر (هشدار دهنده) چه می گوید؟ هشدار گیرندگان چه می گویند و چگونه حرفشان رد می شود؟ هم این سوالات، تفصیلی از محور سوره است.

نکته: در قرآن کریم فقط دو سوره با کلماتی مشتق از «اقترب» شروع می شوند، یکی سوره انبیا و دیگری سوره قمر. از بررسی محتوای این دو سوره، شباهت معنایی آنها به دست می آید. علاوه بر اینکه این دو سوره موضوع مشترک و محور مشترک هم دارند.

پس سوره انبیا با سه آیه اول شروع می شود، سپس بیان از رسول الله ص را در مورد این قرآن بیان می کند سپس مواقف کافرین را در مورد این قول بیان کرده و موضع آنها را رد می کند و در نهایت سوره با آیه ای که با قال شروع می شود به پایان می رسد که نشان می دهد: کافران با اینکه حجت هایی بر آنها اقامه شده، از این بلاغ رسول الله ص روی بر می گردانند و رسول الله ص بعد از اقامه حجت آنها را لعنت می کند و درخواست می کنند که خداوند بین او و این کافران حکم کند و از خداوند در برابر گفته های این کافران کمک می طلبد.